آخرین مطالب
امکانات وب
هست مستی که کشد گوش مرا یارانه از چنین صف نعالم سوی پیشانه برد
نعل آنست که بوسه گه او خاک بود لعل آنست که سوی می و پیمانه برد
جان سپاریم بدان باده جان دست نهیم پیشتر زانک خردمان سوی افسانه برد
شاخ شاخست دل از رنگ سر زلف خوشش تا چرا بند چنان موسی سر شانه برد
794
هر کی از حلقه ما جای دگر بگریزد همچنان باشد کز سمع و بصر بگریزد
زان خورد خون جگر عاشق زیرا شیر است شیردل کی بود آن کو ز جگر بگریزد
دل چو طوطی بود و جور دلارام شکر طوطیی دید کسی کو ز شکر بگریزد
پشه باشد که به هر باد مخالف برود دزد شب باشد کز نور قمر بگریزد
هر سری را که خدا خیره و کالیوه کند صدر جنت بهلد سوی سقر بگریزد
و آنک واقف بود از مرگ سوی مرگ گریخت سوی ملک ابد و تاج و کمر بگریزد
چون قضا گفت فلانی به سفر خواهد مرد آن کس از بیم اجل سوی سفر بگریزد
بس کن و صید مکن آنک نیرزد به شکار که خیال شب و شب هم ز سحر بگریزد
795
وقت آن شد که ز خورشید ضیایی برسد سوی زنگی شب از روم لوایی برسد
به برهنه شده عشق قبایی بدهند وز شکرخانه آن دوست نوایی برسد
این همه کاسه زرین ز بر خوان فلک بهر آنست که یک روز صلایی برسد
بره و خوشه گردون ز برای خورش است تا ز خرمنگه آن ماه عطایی برسد
عاشقان را که جز این عشق غذایی دگرست کاسه کدیه ایشان به ابایی برسد
نوخرانی که رهیدند ز بازار کهن کهنه کاسد ایشان به بهایی برسد
مه پرستان که ستاره همه شب می شمرند آخر این کوشش و اومید به جایی برسد
رو ترش کرده چو ابری که ببارید جفا از وفا رست جفا هم به وفایی برسد
آنک دانست یقین مادر گل ها خارست همچو گل خندد چون خار جفایی برسد
خضری گرد جهان لاف زد از آب حیات تا به گوش دل ما طبل بقایی برسد
گر ز یاران گل آلود بریدی مگری چون ز گل دور شود آب صفایی برسد
دل خود زین دودلان سرد کن و پاک بشوی دل خم شسته شود چون به سقایی برسد
ناسزا گفتن از آن دلبر شیرین عجبست ناسزا گفت که تا جان به سزایی برسد
یار چون سنگ دلان خانه ما را بشکست تا که هر خانه شکسته به سرایی برسد
دوش در خواب بدیدم صلاح الدین را گسترد سایه دولت چو همایی برسد
796
وای آن دل که بدو از تو نشانی نرسد مرده آن تن که بدو مژده جانی نرسد
سیه آن روز که بی نور جمالت گذرد هیچ از مطبخ تو کاسه و خوانی نرسد
وای آن دل که ز عشق تو در آتش نرود همچو زر خرج شود هیچ به کانی نرسد
سخن عشق چو بی درد بود بر ندهد جز به گوش هوس و جز به زبانی نرسد
مریم دل نشود حامل انوار مسیح تا امانت ز نهانی به نهانی نرسد
حس چو بیدار بود خواب نبیند هرگز از جهان تا نرود دل به جهانی نرسد
غفلت مرگ زد آن را که چنان خشک شدست از غم آنک ورا تره به نانی نرسد
این زمان جهد بکن تا ز زمان بازرهی پیش از آن دم که زمانی به زمانی نرسد
هر حیاتی که ز نان رست همان نان طلبد آب حیوان به لب هر حیوانی نرسد
تیره صبحی که مرا از تو سلامی نرسد تلخ روزی که ز شهد تو بیانی نرسد
وبلاگ مدرسه مطحری...
وبلاگ مدرسه مطحری...
ما را در سایت وبلاگ مدرسه مطحری دنبال می کنید
برچسب : نویسنده : kamran internetnet17348 بازدید : 221